It's a beautiful day!

Vanuit Page zijn we inmiddels aanbeland op onze volgende bestemming, waar we helaas tot de conclusie zijn gekomen dat we halverwege onze reis zijn. Dat is een somber gegeven, maar waar kun je dan beter zijn dan in het Park der Parken, de majestueuze Grand Canyon!

Onze laatste avond in Page hebben we doorgebracht in een lokale tavern, waar we heerlijk hebben gegeten en het speciaal biertje van Matt tot nog toe het minst duur was (want prijzig is alcoholische drank hier zeker!).

De volgende dag zijn we op weg gegaan naar onze huidige standplaats. Via het broertje van de Hooverdam, de Glen Canyon Dam bij Lake Powell, en Horseshoe Bend (dat is dan weer de veel populairdere broer van Dead Horse Point) reden we naar de Grand Canyon.

Een groot deel van onze rit ging al door het park, en uiteraard moest er op elke parkeerplaats gestopt worden om Nikon en GoPro los te laten op al het natuurgeweld. Want dat is het! Onvoorstelbaar dit natuurverschijnsel, zo immens groot.

Vanmorgen ging de wekker al in alle vroegte om op deze bijzondere plaats de zonsopkomst te bewonderen, iets wat je volgens de boekjes meegemaakt zou moeten hebben.

Omdat Matt helaas ziek was geworden ben ik (Aletha) alleen op pad gegaan. Geen probleem hoor, ik sta mijn vrouwtje wel.

Dik aangekleed met een laagje of 5 + jas kon ik de kou wel trotseren (je moet je bedenken dat het hier 's nachts zo'n 20 graden kouder is dan overdag!).

Ik heb een mooie rots met fotogeniek uitzicht uitgezocht (geen probleem, zo'n uitzicht vind je namelijk echt overal hier) en heb daar heerlijk in m'n eentje genoten van de rust en de vogeltjes. Af en toe kwam er een andere sunrise-seeker, maar aangezien ik deze rots al geconfisceerd had, waren deze na een praatje en de bekende fotoreportage (ik zou er geld voor moeten gaan vragen..) gauw weer weg. Erg leuk was het dat het Amerikaanse koppel dat we gisteren ontmoet hebben toevallig ook passeerde en dit leidde al gauw tot een gezellig onderonsje. Kun je je voorstellen: in alle vroegte op een rots in de Grand Canyon (bizar maar gezellig!). 

Omdat ik toch wakker was leek het me een mooi moment om de rand van de canyon nog wat verder te ontdekken en dat werd beloond: ik voelde me bijna in een dierentuin met al het wildlife om me heen! Met als hoogtepunt 4 herten, die me gelukkig niet als bedreiging zagen. Baal baal: vanwege het gewicht had ik mijn zoomlens in de koffer op de hotelkamer gelaten en was helaas alleen gewapend met groothoeklens om het bewijs te kunnen leveren.

Na een paar uur slapen was Matt gelukkig weer wat opgeknapt en hebben we nog kilometers langs de rand van de canyon gelopen. En wat iedereen ook beweert: het uitzicht is echt overal even prachtig en indrukwekkend. De steile kliffen, de diepte, maar vooral de grootsheid. Met al deze grandeur doet dit park werkelijk zijn naam eer aan!