Don't stop believin'

Aangekomen op San Francisco International Airport denken we met enige weemoed terug aan onze aankomst in de USA, precies 3 weken geleden. Het kleine vliegveld in Salt Lake City, met het vriendelijke, meedenkende, behulpzame maar vooral ontspannen personeel. Wat een verschil met de kattige tantes van de douane hier, die er een Oost-Duitse stijl op nahouden en alle reizigers als een idioot door de scans heen jagen. Op sokken en met afzakkende broek, intussen iPads, laptops, tasjes met vloeistoffen én 2 stuks handbagage met ons meetorsend worden we toegeschreeuwd. En iedereen ondergaat het gelaten.

De afgelopen dagen zagen we op het nieuws dat we Yosemite niet veel later hadden moeten bezoeken: El Capitan heeft zich gewreekt en heeft 2 dagen achter elkaar grote rotsblokken naar beneden gegooid, met een dode en enkele gewonden tot gevolg. Best schrikken!

Enkele maanden geleden zijn in Londen vele mensen door terroristen vermoord op de plaats waar we een week tevoren nog hadden gelopen. Ook al zo'n enge gedachte.

3 jaar geleden stapten 2 goede vrienden op het vliegtuig om op vakantie te gaan naar Indonesië. Hun vliegtuig werd uit de lucht geschoten door .... Wie zal het zeggen?

Zijn dit redenen om niet meer te reizen? Absoluut niet. 

Redenen om voorzichtiger te zijn? Misschien. 

Redenen om dingen te laten? Zeker niet! 

Dit zijn juist redenen om te doen wat je wilt doen. Want het kan zomaar het laatste zijn dat je doet. Of misschien ook niet, en neem je de mooie herinneringen (die hopelijk zijn vast gelegd op foto en/of video!) voor altijd met je mee.

Al een jaar of 15 wilde ik de parken in het westen van de USA bezoeken en San Francisco en Las Vegas zien. Vanwege allerhande redenen is dit er eerder niet van gekomen. 

Één daarvan is de vele en intensieve medische behandelingen die wij hebben ondergaan. Deze hebben er jarenlang voor gezorgd dat wij niet lang vooruit konden plannen, want we wisten niet hoe het er op dat moment voor zou staan en hoe onze gezinssituatie zou zijn. Wie weet zouden we middenin het behandeltraject zitten, zou ik vanwege zwangerschap misschien niet meer mogen vliegen of zouden we wel met z'n drieën zijn en zou het gewoon een weekje Zeeland gaan worden. 

Iedereen weet inmiddels wie deze strijd heeft gewonnen. Wij hebben de sportiviteitsprijs gekregen en deze reis is onze beloning. 

We hebben de mooiste natuur gezien en zijn op gegaan in bizarre werelden. En we hebben genoten!

Tijd om naar huis te gaan en afscheid te nemen van dit mooie land met prachtige parken, merendeels vriendelijke, hartelijke mensen en een idiote leider. Die laatste is een goed voorbeeld van dit land van onbegrensde mogelijkheden. Iemand die in elk geval zijn dromen waar probeert te maken.

En willen we dat niet allemaal?

Daarom sluit ik dit keer ook af met een liedje, namelijk de titel van vandaag en wat ons betreft het themanummer van deze reis, namelijk het nummer dat we keer op keer weer voorbij hoorden komen (vast geen toeval): Don't stop believin'. Met dank aan Journey, de enige echte versie.

Dank dat jullie ons gevolgd hebben tijdens deze reis en dank voor de vele, hartverwarmende berichtjes die wij hebben mogen ontvangen! Tot gauw!

Aletha