Leaving Las Vegas

Vandaag reden we inderdaad de Highway to hell, namelijk naar Death Valley. Dubbelop trouwens, want TomTom besloot een andere route aan te geven dan wij eigenlijk in gedachten hadden, maar toen we daar achter kwamen waren we inmiddels al op het point of no return beland. Om nu weer mijlenver om/terug te rijden was een brug te ver en dat maakt dat we helaas niet alles in Death Valley hebben gezien wat we (lees: Aletha) oorspronkelijk gepland hadden. 

Maar wat we zagen was wel weer bijzonder. Grote hoogten, lange afdalingen, enorme lege vlaktes in een uitgestrekt dal met her en der plukjes plantjes in een droge grond, omringd door kleurrijke bergen, als een ecolineschilderij (even heeeeeel ver terug graven in je geheugen tot de basisschool, behalve voor de bofkonten met kinderen, die zullen die rommel wel kennen).

De hitte waar (m.i. wat spastisch) voor gewaarschuwd wordt viel alles mee, of in elk geval vandaag dan.

Tussen Las Vegas en het plaatsje Ridgecrest, waar we overnachten, ligt vrijwel geen bewoonde wereld. Wat troosteloze minidorpjes in een zanderige vlakte met sombere fabrieken en autokerkhoven. En spookstadjes, verlaten door de vroegere gelukszoekers. Blijkbaar hebben ze het daar niet gevonden.

Een groot contrast met Las Vegas. Waar je overigens, vooral later op de dag, struikelt over het volk dat vooral de mannelijke bezoekers "subtiel" strippers en hoeren probeert te verpatsen. Dat gebeurt overigens door allerhande lui. Zo stelde ik me gisteren bv. een gesprek voor aan de keukentafel: Kind: "Wat doet oma eigenlijk voor werk?" Ouder: "Oma helpt eenzame meneren te zoeken naar een vriendin. En ze krijgt kleding van het werk" (lees: een afgrijselijke trui met daarop  telefoonnummers en tekeningen van schaars geklede dames). Tja....

Nog even terugkomend op de show die we 2 dagen geleden zagen: we hebben beide ontzettend genoten! Heerlijk als rockklassiekers eens gewoon door mannen gezongen worden, zoals het hoort, die tijdens het zingen alles (en dan nog een beetje extra) geven, waardoor je bijna bang wordt dat je (weer..) aan de bak moet  in je vrije tijd, omdat ze ter plekke dood lijken te gaan. Geweldig, I love it! Vooral die reusachtige Schot, die recht uit Braveheart lijkt te zijn weg gelopen :-)

Na 2 weken in de USA kunnen we toch wel concluderen dat Amerikanen merendeels aardige, sociale mensen zijn. Ze zijn hoffelijk in het verkeer, vriendelijk, enthousiast en maken makkelijk contact.

In de lift van het hotel heb je al gauw door of je te maken hebt met een Amerikaan of niet. Groeten ze je hartelijk of kijken ze schichtig om zich heen, als "ik-ben-onzichtbaar-dus-kijk-me-niet-aan-en-zeg-vooral-niks", brommen wat onverstaanbaars als je ze goodmorning wenst en... beginnen ze bij het uit de lift lopen Nederlands tegen elkaar te praten (no offense...!). 

Mwah... we kunnen er stiekem met z'n allen nog wat van leren. No one else sets the tone for the day, it's you who sets the tone! Zullen we het eens proberen...?