Once upon a time in the west

Het weer is een wonderlijk verschijnsel. Toen we gisteren in Arches de klim naar Delicate Arch maakten zagen we boven de bergen in de verte plots donkere wolken naderen. Beneden aanbeland was de lucht echter weer geklaard en het zonnetje scheen volop.

Onderweg in de auto belandden we in een regenstorm, inclusief bliksemschichten aan de horizon recht voor onze neus. Een indrukwekkend gebeuren. Vanaf de bergen zagen we in de verte diverse fikse buien. Prachtig om te zien, maar ook onheilspellend. Elke keer dat we een bocht namen richting de zwarte lucht vreesden we meer voor de modderpoel waarin we zouden gaan belanden, aangezien we op weg waren naar Navajogebied in de woestijn van Utah en Arizona.

Wegwerkzaamheden verlopen hier overigens ook anders dan bij ons, het lijkt wel comedy. Honderden meters vantevoren wordt al met een oranje/rood bord met vlaggetjes erop aangekondigd dat er wegwerkzaamheden gaan zijn. Wanneer je denkt dat deze niet meer gaan komen, staat daar ineens langs de kant van de weg een mannetje (of vrouwtje) met een bouwhelm op en een stopbord in de hand. Wanneer je gestopt bent wacht je een eeuwigheid totdat er ineens op de andere baan een wagentje met knipperende lichten aan komt rijden, gevolgd door een enorme sliert auto's. Het wagentje draait om, het mannetje (of vrouwtje) met het stopbord draait het bord  ook om (nu staat er ineens "slow" op het bord), en dan is het de bedoeling dat je het knipperende wagentje gaat volgen. Je zou denken: wat een baan heeft dat mannetje (of vrouwtje)! Maar wat nou als die ineens moet plassen? Of hard moet niezen met het bord in de handen? Tja, ieder zo zijn eigen problemen binnen zijn (of haar) vakgebied.

Hoe dan ook: bij ons hotel aanbeland was al het rode stof inmiddels van de Jeep gespoeld en kregen wij de meest fantastische superknusse houten cabin toegewezen. I love it!

Na een heerlijk nachtje slapen waren we klaar voor weer een groots avontuur: Monument Valley! Toch één van de (vele) hoogtepunten van deze reis, die helaas alweer voor 1/3 voorbij is.

Het was nog even schrikken toen we onderweg in een enorme dichte mist belandden. Daar ging het lang verwachte fotomoment vanaf Forrest Gump Hill! Je weet wel: de plek waar hij is wanneer hij plots besluit zijn weken- of jaren- (wat was het ook alweer?) lange rentocht te staken.

En inderdaad: Forrest Gump Hill zijn we vast wel gepasseerd, maar tot onze spijt hebben we hem niet herkend in de dichte mist. Maar wel hebben we heel wat mysterieuze rode rotsen, omringd door nevel en mist gezien. Het was een beetje Cowboys van de Ronde Tafel of de Rode Rotsen van Avalon. Ook leuk.

Matt heeft vandaag het autorijden tot een ware kunst verheven. Op de beruchte Valley Drive manoeuvreerde hij de Jeep over de zand- en rotsheuvels en tussen de vele gaten in de weg door, als was het een ware Dakar ralley.

Aletha zat als bijrijder goed in haar rol van paparazzi en heeft het geheel uiteraard vereeuwigd. Wat een avontuur! 

Na deze bijzondere rit in een unieke omgeving zetten we de reis voort richting Page, waarbij we voor de tweede keer een tijdzone passeerden. 

Dag Utah, met je mooie parken, bijzondere wetten, prachtige natuur en vriendelijke mensen; we zijn stiekem wel een beetje van je gaan houden.

Hallo Arizona!