Thank God I'm a country boy

Vandaag het bezoek aan Arches National Park.  Een enorme drukte al vroeg in de ochtend, waar velen zich klaar maken voor een flink bergachtig ritje.

Arches is, ik val in herhaling, een prachtig park.  We hebben, op de top aangekomen, een mooie maar ook pittige trail gedaan in toen nog mooi zomerweer.  Veel oudjes klommen ook mee naar boven, respect daarvoor!

Wat een bofkont ben ik toch om zulke mooie reizen te kunnen maken.
Vroeger dachten sommige kennissen van me, dat ik niet van reizen hield, maar dat was wel een inschattingsfoutje...ik had gewoonweg niet de middelen en ook niet het juiste reisgezelschap.

Ps, ik hou ook echt wel van grote auto's en dure kleding maar dan moet ik wel eerst de postcodeloterij winnen...

Ik had op Arches het liedje Why Not me in mijn hoofd van The Judds, wellicht vanwege het net genoemde.

Sowieso ben ik de country Music meer gaan waarderen laatste jaren... dan toch de leeftijd?

Vroeger draaide mijn pa (helaas al in 1996 overleden) altijd Johnny Cash en dat vond ik toen niet veel...nu heb ik er veel meer mee.

Grappig dat relaas van die Fransen gisteren van Aletha; die lui hebben niet eens in de gaten, dat ik ze versta....heerlijke plaat voor hun kop...ze houden helemaal geen rekening met een ander.

Inmiddels is het overigens noodweer in Bluff, Utah, waar we zijn neergestreken. We zijn door flinke onweersbuien gereden, waardoor overigens de jeep weer wit oogt.

Die namen ook hier zoals Moab en Bluff....dan ben ik als West Brabander toch trotser op Stampersgat en Wouwse Plantage

Tot morgen!